Αλεξάνδρα Μπακονίκα: Ένα (1) ποίημα και ένα (1) πεζό

Η ΠΡΟΒΑ

Στον θίασο που έκανε πρόβα για τη θεατρική παράσταση

ο σκηνοθέτης συχνά επαναλάμβανε

στους ηθοποιούς του:

"Άμεσα βγάλτε έξω τον πυρήνα των συναισθημάτων,

άμεσα εκτεθείτε".

Σκέπτομαι:

Ό,τι εξουθενωτικά ζητάει και η ποίηση,

τον απόκρυφο εαυτό σου να εκθέτεις,

μέχρις εσχάτων.

( "Το τραγικό και το λημέρι των αισθήσεων" εκδ. Σαιξπηρικόν)

**

ΠΟΡΤΡΕΤΑ ΗΡΩΩΝ

Στολίδι στους τοίχους της σχολικής αίθουσας ήταν μεγάλα, έγχρωμα, πορτρέτα ηρώων της Επανάστασης. Ήμουν στην πρώτη Δημοτικού και για μένα το σχολείο

ήταν ένα μαρτύριο. Από πρόβλημα υγείας δεν είχα πάει στο νηπιαγωγείο και η προσαρμογή μου πρώτη φορά σε σχολική τάξη ήταν φοβερά δύσκολη. Σαν να έπεφτα με αλεξίπτωτο στο πιο αφιλόξενο μέρος. Τα περισσότερα παιδιά είχαν άνεση, καθώς είχαν έρθει προετοιμασμένα.. Ένιωθα μπλοκαρισμένη και μόνη. Το χειρότερο από όλα ήταν η ακατάλληλη δασκάλα. Μεγάλη στην ηλικία, αυταρχική, βλοσυρή, ανίδεη από σωστή παιδαγωγική συμπεριφορά. Με πρόσβαλε εξευτελιστικά ενώπιον όλης της τάξης όταν έκανα κάποιο λάθος. Το όνομά της ήταν Αρίστη, όμως στα μάτια μου ήταν ένα φόβητρο, ένας δυνάστης.

Εκείνα τα πορτρέτα πάνω στους τοίχους, του Κολοκοτρώνη, Ανδρούτσου, Υψηλάντη, Καραϊσκάκη, Μπουμπουλίνας και Κανάρη, μέσα στη δυστυχία μου ακτινοβολούσαν ομορφιά κι αυτοπεποίθηση Εξέπεμπαν γαλήνη και σιγουριά για την επιτυχία μετά από επίμονους αγώνες. Η λάμψη τους εισχωρούσε βαθιά μέσα μου. Το τραύμα θέλει παρηγοριά, και στο δικό μου τραύμα εκείνα τα πορτρέτα έστελναν μια υπόσχεση: ότι τελικά και οι δυνάστες θρυμματίζονται κι εξαφανίζονται από μπροστά μας.