Η ΑΠΕΙΛΗ / ΑΝΤΩΝΗΣ Θ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Οι στίχοι πάντα νοσταλγούν,
μιλώντας για ό,τι έφυγε.
Θυμούνται το φιλί και λιγώνουν.
Θυμούνται τον πόνο και πληγώνουν.
Θυμούνται τη χαρά
- πουλί που πετά σαν το ζυγώνουν.

Οι στίχοι πάντα νοσταλγούν.
Κι εγώ που τώρα με στίχους σας μιλώ για μένα,
με νοσταλγία σας μιλώ,
καθώς η στάθμη του παρόντος
ολοένα απειλεί να με σκεπάσει.