Το βαγόνι / Μπέλλης Μαράς

Μετρώ τούτα τα χρόνια σα βαγόνια

σ’ αγκαλιά να πλαγιάζουν τερματικού σταθμού·

μίση, πάθη, χαρακιές, όλα αιώνια

σα σαμάρι σε πλάτη λευκού περιστεριού.

Λοκομοτίβα φίλοι, οχτροί και ξένοι

την κάπνα τους ανασαίνω τ’ ανθρακιού.

Μπρος μου μια μόνον στάση με προσμένει

μπορεί τώρα, αύριο ή ενδιάμεσα παντού.

Να μην ξέρω πότε ’κειό το φρένο θα με ζώσει

πότε στο τελευταίο βαγόνι θα κρυφτώ·

λες και κατάφερε κανείς να τη γλιτώσει.

Μα κι αν κρυφτώ, πάλι μονάχος θα χαθώ!