Ο έβδομος άνθρωπος / Attila Joszef

Σαν βγεις στον πηγαιμό γι΄αυτόν τον κόσμο
Καλύτερα να γεννηθείς εφτά φορές
Τη μια σε σπίτι που παίρνει φωτιά
Την άλλη σε πλημμύρα και σε παγωνιά
Την άλλη σε φριχτό τρελοκομείο
Την άλλη σε χωράφι με ώριμη βρώμη
Την άλλη σε μοναστήρι αδειανό
Κι ακόμη μια σε στάβλο με γουρούνια
Έξι μωρά που κλαίνε είναι λίγα
Εσύ ο ίδιος πρέπει να είσαι ο έβδομος…

Αν πρέπει να παλεύεις για να ζεις
Ασ’ τον εχθρό να δει εφτά
Έναν που δεν εργάζεται την Κυριακή
Έναν που αρχίζει τη Δευτέρα
Έναν που ‘γινε δάσκαλος και δεν πληρώνεται
Έναν που’ μαθε το κολύμπι καθώς πνιγόταν
Έναν που ρίχτηκε στο δάσος σπόρους
Κι ακόμη έναν που τον προστατεύουνε οι φοβεροί του πρόγονοι
Όμως τα κόλπα αυτά δεν είναι αρκετά
Εσύ ο ίδιος να γίνεις ο έβδομος…

Αν θες να βρεις γυναίκα
Άσε εφτά αρσενικούς να παν μπροστά
Έναν που μαγεύεται με μια της λέξη
Έναν που κοιτάει τον εαυτό του μόνο
Έναν που καυχιέται τον ονειροπόλο
Έναν που την αισθάνεται κάτω από τα ρούχα της
Έναν που ξέρει όλα της τα μυστικά
Έναν που την κάνει κουρέλι
Άστους να βουίζουν τριγύρω της σαν μύγες
Εσύ πρέπει να γίνεις ο έβδομος…

Αν έγινες γραφιάς και σε βολεύει
Άσε άλλους εφτά να γράψουνε το ποίημά σου
Έναν που χτίζει ένα μαρμάρινο χωριό
Έναν που στον ύπνο του γεννήθηκε
Έναν που χαρτογραφεί τον ουρανό
Και ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά το χάρτη
Έναν που λέει τα πράγματα με τ’ όνομά τους
Έναν που ‘φτασε την ψυχή του ως τον ουρανό
Έναν που κομματιάζει ποντικούς και τους διαβάζει
Δυο είναι γενναίοι και τέσσερις σοφοί
Εσύ πρέπει να γίνεις ο έβδομος…

Κι αν όλα ήρθανε καταπώς ήτανε γραφτό
Θα πεθάνεις γι’ άλλους εφτά
Έναν που στην κούνια τον βυζάξανε και τον κουνήσανε
Έναν που χουφτώνει ένα σκληρό άγουρο μαστό
Έναν που σπάζει άδεια πιάτα στο πάτωμα
Έναν που δουλεύει για τους φτωχούς
Έναν που εργάζεται όσο να διαλυθεί
Κι έναν που η ματιά του θα χαθεί στο φεγγάρι
Ο κόσμος σου θα γίνει το μνήμα
Εσύ ο ίδιος πρέπει να γίνεις ο έβδομος…