Ορφέας Σπαρτιώτης: Τρία (3) Ποιήματα

Τα τελευταία φεγγάρια
σάλπαραν
με τη γεννησή μας
και μεις
μικρές κουκίδες
αναζητήσαμε
φθίνουσες καταστάσεις
που καθόρισαν
τον μαύρο ορίζοντα,
μετέωροι
σε ακροβατών συνοικίες
να νοσταλγούμε
τη γαλήνη του κοινού,
περπατάρηδες
αλλοτινών εποχών
να σμίγουμε
με το άσπρο του σύννεφου
πριν τον κατακλυσμό.

**

Καθώς αδειάζουν οι μέρες
μια δημιουργική κενότητα
ασφαλίζει την κάθε νύχτα.
Μοναχική διαδρομή ...
Περιπλάνηση στην Άβυσσο.
Ταξίδι αλλότριο.
Συνεχίζεις ...

***

. κι ήταν κείνο το πρωινό
σαν να μ' άδραξε η ''Άνοιξη'',
καβαλικεύοντας, θυμάμαι,
δυο διαβατάρικα σύννεφα,
ταξίδεψα ...
μέχρι που η νυχτιά
γιόμισε άστρα