Σοφία Τανακίδου: Δύο (2) ποιήματα

Ήχοι καμπάνας.

Κι όταν ακούω να χτυπάει η καμπάνα πένθιμα
δε ξέρω πάντα για ποιον χτυπάει.
Μα ξέρω πως δε χτυπάει για μένα!
Γιατί όταν για μένα θα χτυπήσει δε θα την ακούσω εγώ!
Φεύγουμε πριν η ηχώ της πένθιμα για μας χτυπήσει.
Φεύγουμε άξαφνα πιστεύοντας πως είμαστε αθάνατοι.
Ίσως ποιος ξέρει να μη μάθουμε ποτέ ότι φύγαμε...
Ίσως μαζί με την ανάσα να σβήνει κι ο ήχος της...
Μα και τον ήχο της να ακούσω δεν τον φοβάμαι
Αυτό που φοβάμαι είναι ο τρόμος μην δεν έζησα...
Κι αυτή η ηχώ μες το κεφάλι της καμπάνας 

μην είναι η φωνή που δεν ακούω ότι φωνάζει ...ζήσε..ζήσε...

**

Η απονιά του κόσμου.

Δεν είχε ύπνο το παιδί
ούτε αυτό το βράδυ
βγήκε στο φως του φεγγαριού
με όπλο ένα λυχνάρι.
Να του φωτίσει την νυχτιά
να μη χαθεί στο κύμα
ξυπόλητο περπάτησε
μετρώντας κάθε βήμα.

Θάλασσα, πικροθάλασσα
εκεί πού ταξιδεύεις
είδαν πολλά τα μάτια σου
για αυτό και δε στερεύεις
Κι εγώ που είμαι μια σταλιά
ψάχνω παντού το φως μου
σκοτάδι μέσα μου βαθύ
η απονιά του κόσμου.

Σοφία Τανακίδου