Τα ερημοκκλήσια / Λάμπρος Πορφύρας

Είναι στα ερημοκκλήσια που γκρεμίζονται
θλιμμένες Παναγίες, χλωμές εικόνες,
και μοναχά αγαπάνε τα αγριολούλουδα -
κρινάκια, κυκλαμιές, σπάρτα, ανεμώνες.

Σα θυμιατήρια αγροτικά κ' εφήμερα,
σκόρπια ή δεμένα σ'άτεχνο στεφάνι,
την άνθινή τους την ψυχή σκορπίζουνε
ψυχομαχώντας σ' άυλο λιβάνι...

Αχ, όποιος πάει εκεί με τ' αγριολούλουδα,
στο πρώτον άγγιγμά του ανοίγει η πόρτα,
που ολόγυρα οι φωλιές την επλουμίσανε,
της λησμονιάς την κέντησαν τα χόρτα.

ανοίγει η πόρτα έτσι όπου συνήθισε
να την ανοίγη μόνον ο αγέρας -
σάμπως να την ανοίγη η Παναγιά
με την ανησυχία γλυκειάς μητέρας,

χαροκαμμένης γριάς, που τη λησμόνησαν
στο έρμο φτωχικό της και προσμένει
κάποιους ναρθούνε πέρ' από μια θάλασσα
αιώνια σκοτεινή, φουρτουνιασμένη...