ΦΥΓΕ, ΜΑ ΜΕΙΝΕ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ... / Τσελεπίδης Τηλέμαχος

Κι έγειρες το κεφάλι σου στους ώμους μου απάνω
κι αγάπης λόγια μου έλεγες μ’ ανείπωτη χαρά
και φως και χρώμα σκόρπισες στο μαύρο μου χειμώνα
κι η ποθοπλάνα σου Άνοιξη μου φύτρωσε φτερά.
*
Ήρθες σαν ένα όνειρο στην άχαρη ερημιά μου
σαν οπτασία ανέλπιστης ρομαντικής βραδιάς
και ρόδισε η ζωή με μιας και σκίρτησε η καρδιά μου
σαν ώριο δένδρο πάνανθης Γενάρη μυγδαλιάς.
*
Θέλω να μείνεις, αν μπορείς κι ότι όμορφο να ζήσεις,
τις Άνοιξες που χάσαμε και πόθησες να βρεις
κι ίσως στα χρόνια που θα ‘ρθουν κι εμέ να συνηθίσεις,
χρυσόθρονη Αφροδίτη μου, μείνε, αν το μπορείς ...
*
Μα, αν θες να φύγεις, μην αργείς, φιδόμαλλη σειρήνα,
δεν είναι παιχνίδι η φωτιά που μ’ άδραξε σφιχτά
και πυρπολεί το είναι μου και την ανημποριά μου.
Φύγε, μα φύγε τώρα, όσο είναι νωρίς ...
Γιατί η φωλιά όταν χτιστεί δεν τη χαλάει κανείς.