Δημήτρης Α. Δημητριάδης / Τρία ποιήματα

Οι μοναξιές

Νύχτα με τα μαβιά νερά

και βγαίνουν σεργιάνι οι μοναξιές

μετρούν δεκάρες για να βγάλουν τη βδομάδα

καταναλώνουν λίτρα κονιάκ

αρειμανίως καπνίζουν

βολεύουν την πείνα τους με φαστ φουντ

κοιμούνται στους δρόμους

οδύρονται

πνίγονται στις φωναχτές σιωπές της ησυχίας.

Πάντα θα βρέχει

Θα βρέχει

μια ατέλειωτη βροχή θα σου δέρνει το σώμα

στις συνοικίες της απώλειας

στους δρόμους που ασθμαίνεις παράφορα

δίπλα σε κουρελιασμένα σπίτια

κι αμμοβολές

κρατώντας σφιχτά τη νικημένη σου σημαία.

Θα βρέχει

εκεί που χαμηλώνουν τα βουνά

κι ακούς οπλές

τρεχάματα

τρέμει ένα πουλί μες στο μεδούλι σου

κι αδειάζει η φωνή σου από μέσα

πάντα θα βρέχει

όταν ψηλαφίζεις τραύματα

τις χίλιες ερημιές σου

κι αφουγκράζεσαι

όταν έξω απ’ την πόρτα της κουρνιάζεις σκοτεινός

μην περιμένοντας κανείς να σου ανοίξει

και πνίγεσαι.

Ρωγμή

Ρωγμή σημαίνει πίσω απ’ τις γρίλιες να κοιτάς

ν’ αγαπάς αυτόν που δεν πρέπει ν’ αγαπήσεις

να πέφτεις

να σηκώνεσαι

να ξαναπέφτεις

να δέχεσαι πως δεν έχεις αντοχές

κι όλο να προχωράς ως το απροχώρητο

στη διάλυση του εαυτού σου

σημαίνει να σκάβεις το κόκαλο βαθιά

κάτι να βρεις

εκεί που θριαμβεύουν τα ελάχιστα

να βλέπεις μέσα σου

εκείνα που δεν περιμένουν οι άλλοι από σένα

να γράφεις ένα ατέλειωτο γραπτό

πικρό σαν το γραφτό σου.

Ρωγμή σημαίνει

να πλέεις πάνω στα νερά που περιμένεις να’ ρθουνε

να λούζεσαι στο φως του φεγγαριού

στα κοιμητήρια των αθώων να στοιβάζεσαι

και μια υπότροπη βροχή να σε ραπίζει

σημαίνει στου κόσμου το κουκούτσι να μην μπορείς να μπεις

κατάσαρκα να φοράς της πέτρας το μαράζι

θραύσματα του βυθού να θυμάσαι και να κλαις

κι η Πρέβεζα επικίνδυνα να σε πλησιάζει.