Τρέχει το ποτάμι της μνήμης
αλλά δεν σταματά ούτε διψά
γιατί το τροφοδοτούνε συνέχεια
τα πικρά μας τα δάκρυα
και πιο πολύ εκείνα
που νομίζουμε πως δεν κυλούν
γιατί ο χρόνος τα έχει παγώσει
.
Λιώνουν κι αυτά σιγά σιγά
με την κάθε ανασαιμιά
και μας παρασέρνουν
να νοσταλγούμε να μπούμε
πιο γρήγορα στη θάλασσα
χωρίς να κάνουμε σκέψεις
αν θα νιώσουμε άσχημα
αν τα κύματα
θα μας χτυπήσουν και πάλι
γιατί εμείς όλο θ’ αναθαρρεύουμε
όλο κι απ’ τα καλύτερα που ζήσαμε
θα παίρνουμε δύναμη
η χαρά να μην τελειώσει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου