Άκης Μπούρας: Δύο ποιήματα

Γεννήθηκα να ταξιδέψω
Σε βουνά σε θάλασσες
Στα χρώματα του ήλιου
Και με τις μυρωδιές του έρωτα
Να γνωρίσω τις ψυχές του κόσμου.

**

ΥΠΟΚΛΙΣΗ

Με θέση στραμμένη προς το φως
χωρίς να είμαι ηθοποιός
καλέστηκα να γράψω…
Μια λέξη μόνο… μονομιάς
τη λέξη εκείνη της μαμάς
που τη γέννηση θυμίζει.

Καλωσορίζει τη ζωή
από σάρκα και πνοή
κι απ’ τους χτύπους της καρδιάς
ευθύς πορεύεται με μιας
τον κόσμο τον πληθαίνει.

Μάνα σημαίνει μοίρασμα
θυσία και αγώνας
σε κάθε λύπη ή σε χαρά
άνευ περιφρόνιας.

Όλα τα θηλυκά!
Τ’ ανθρώπινα ! Τα ζωικά !
ως κι αυτά χωρίς καρπούς κοιλίας
είναι οι μητέρες της ψυχής
όλης της κοινωνίας.

Μητέρα !
Πρώτη του κόσμου εσύ δασκάλα
για το καλό που προσπαθείς
εφόσον ο θεός κι η φύση το ορίζει
να δίνεις την ανατροφή.

Από τα στήθη σου το γάλα,
απ’ την ψυχή σου τη στοργή
κι απ’ το νου σου όλα τ’ άλλα
ως και την μπουκιά σου τη στερνή.

Είσαι η ρίζα και η πηγή
η δύναμη στη δύναμη
όπως η μάνα γη...
Η Γης… Η πατρίδα σου Μητέρα
που απ’ τα βάθη των ετών και πέρα
όποιο πόνο κι αν δεχτεί
πάντα θα κυοφορεί.

Είναι το φως της μέρας
η αγκαλιά κι ο ρόλος σου Μητέρα
για να γιατρεύεις όλες τις πληγές
μαζί με χίλιες Παναγιές.

Μητέρα - Μάνα – και Δασκάλα!
Κόσμος – Φως – και Ομορφιά!
Ευλογημένο μου εσύ ωραίο φύλο
όπως όλοι έτσι κι εγώ,
υπόκλιση σου οφείλω!!