Στην <κοινωνία> της αβύσσου / Νικόλας Σαλίβερος

Aιτία κι’αιτιατό  δετοί κρίκοι αλύσου.

Το λουλούδι στη Γή-κήπο του Παραδείσου-

συνεχώς ακούει:"Γυμνός είσαι και ντύσου"

"Αγνότης ή’Ενοχή, πρίν απ’τον Νόμο, δική σου."

Κι’αν δεν ρωτήθηκε τ’ανθί ποιο χέρι το’χει σπείρει,

ο νους τ’ανθρώπου εχ’οφειλή σ’ολης της γης τη γύρη.

Κί’αφού οι αισθήσεις κολυμπούν μόνο στο πανηγύρι,

ζυγιάζει η φύση ενοχές και μένει τ’ανθομύρι.

Δίκο του δίφρο ο άνθρωπος  μόνο καβαλικεύει

και πολεμάει ξώδερμα πρώτος να είναι ιππέας

Ξεχνά , η μοίρα τ’ άγαλμα της φύσης μαστορεύει,

στο άλογο  ο  ήρωας , στον κήπο ο σκαπανέας.

Οταν το συνειδός ξυπνά, σαν δίκια ταλανίζουν,

λυγούν οι αίσθησες κι’ο νούς κι’άλογα βαδίζουν.

Η αλήθεια γίνεται θηλειά, θανάτου αφετηρίας,

όμως υπάρχει η ψυχή,σανίδα σωτηρίας.