Βέλκος Παντελής: Δύο (2) Ποιήματα

ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ

Ταξίδεψα μέσα στις
νεκρές ελπίδες,
μήπως και νιώσω
το άρωμα σου στις
χαμένες Κυριακές της
μοναξιάς μου..
Σου κρατούσα το χέρι
και το φιλούσα κι εσύ
μου μίλαγες με τις
καρδιάς σου τους χτύπους..
ακούμπαγα το κεφάλι μου
στα στήθια σου κι αμέσως
χανόταν η ερημιά..
Έβλεπα να φυτρώνουν
τριαντάφυλλα από το
κορμί σου και η ευωδιά τους
με μεθούσε σαν το πιο
δυνατό ποτό..
Όνειρα-όνειρα..
Μα τόσο αληθινά..
Τώρα αλυσοδεμένος στης
μοναξιάς μου τη φυλακή
τι περιμένω;
Χάθηκες εσύ και μαζί σου
έσβησαν τα όνειρα..
Και η αγάπη;
Αυτή ίσως να μην
υπήρξε ποτέ

**

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΤΟΝ ΠΟΝΟ...

Στης Ποιησης την Μεγαλοσυνη σκαρφαλωνω,
κυνηγω το απιαστο να αιχμαλωτισω,
τον ερωτα σκλαβο να κανω......
Να τον τυρανισω,Να τον πονεσω.....
Να βγαλω το αχτι μου στην φυγη σου.....
Κι υστερα Θαλασσινο Νερο να πιω,
Να νιωσω την αλμυρα απο το Οχι
της ανοιξης στην καρδια μου..............
Την τυχη μου να θρηνησω........
Κενο ν αδραξω,αδεια Σωματα...........

Θολα ονειρα ακολασιας,αδικια στα θελω μου...
Πουλημενοι Δικαστες την αγαπη φυλακιζουν...
Το δραμα κωμωδια βαπτιζουν..........
Η ψυχη χανει τον δρομο της και πνιγεται
στην λησμονια,Γελαμε στον Θανατο............

Τι κι αν ο Διονυσος κατεβηκε στον Αδη
ποιητες να φερει,τον πονο να τραγουδησουν....
Τι κι αν ζωντανεψε τον Αισχυλο να
μοιρολογισει τον θανατο..........
Στο Γιατι, δεν βρηκε λογο Ν αντιπαραθεσει....
Μελι κερνανε την Πικρα και κρασι την Θλιψη,
Στου Αριστοφανη τα γραμμενα βαδιζουν.....
Εξυμνουν την τρελα,αδιαφορουν στη λογικη,
Στο δρεπανι που πεφτει ασυλογιστα
και θεριζει Νιατα............Το ακονιζουν
με αδικες αποφασεις σαν του Ηλιθιου
Δικαστη Φιλοκλεωνα..............

Οπως στο μακρυνο χτες..............
Τ αδικα ψεματα του Σημερα.......
Το Νεκρο τιποτα του αυριο........

Εσυ Πατερα, εσυ Μανα,πως να θρηνησεις
του χαμενου Ποιητη τα λογια.............................
Οταν κανεις δεν Τραγουδα πια τον Πονο .......