Βασίλης Σπανός: Δύο (2) ποιήματα

Mελάνι βυθού

Κάθε χειρονομία μελανιού,
κάθεται πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί
κι εγώ ένα σίγμα η ένα νι λεπτομερειών.
Άλλοτε ένας οβελίσκος απογοήτευσης
κι'άλλοτε πάλι ένας πυκνωτής χαράς.

Οι εικόνες με λατρεύουν,
ορίζονται από την προσκόλλησή μου
και τις απαιτήσεις μου για νοσταλγικά τοπία,
είναι οι ελκυστικές μου ερωμένες,
κι'άλλοτε μικρές κυριαρχίες και στίγματα.

Όλα είναι μια εξόφληση εξηγήσεων,
μια κραιπάλη κινήσεων των δαχτύλων,
σταγόνες βαφής και χαμένα δόγματα
μιας θρησκείας χωρίς κεριά και αγίους,
γραμμένης στους τοίχους της μνήμης.

Έχω την ίδια θρησκεία,μ'αυτό το δέντρο εκεί,
με τα κόκκινα τριαντάφυλλα στο βάζο μου,
με τον αέρα που αναπνέω,
με το βότσαλο που κρατώ στα χέρια μου
κεντημένο με σχέδια βυθού και κυμάτων.

Το μπλε η το μαύρο μελάνι μου,
ζωγραφίζουν πάνω σε λευκό χαρτί
κάθε φορά,σαν σε καμβά,
την μορφή και τα πέταλα ενός σιωπηλού λωτού.
Ήθελα να είμαι μόνος.
Τώρα είμαι απλά μια υποθήκη.

**

Στέμφυλα και στάγματα

Τα στέμφυλα ως έκφυλα
σώματα ωραίων γυναικών
έδωσαν τους χυμούς τους
θυσία εις του Διόνυσου
το οργιώδες καύμα.
Πατήθηκαν οι ρόγες τους
με δύναμη κι'ορμή
εφηβικών μηρών
και αντρικών πελμάτων,
οδύνη κι'ηδονή ανταμώνοντας
μέσα στο ιερό του μυστηρίου
δισκοπότηρο
με ιδρώτα και άλατα
από μετώπες και υπέρθυρα
στεφανωμένα από βοστρύχους.
Έτριζαν οι βότρυες παραδομένες
σε μία τήξη
ωδίνων τοκετού παφλάζουσα
στάζοντας γλεύκος ερυθρό
γεμίζοντας τον κάδο
με ζάκχαρα,αμινοξέα και φαινόλες.
Φώναζε η μάνα από κάτω
πρόσεχε γιε μου μη γλιστρήσεις
κράτα ρυθμό παιδί μου
μην κουράζεσαι,
κι'ο έφηβος ο πατητής
συνεπαρμένος απ'την απόλαυση
του μυστηρίου του Διονύσου
σαν σ'έκσταση ερωτική
δεν άκουγε,δεν έβλεπε
μόνο βυθίζονταν
μες στην υγρή τη μήτρα
των έκφυλων στεμφύλων.
Όσο βυθίζεται η ηδονή
στο γλεύκος της οδύνης
τόσο γεμίζει η ψυχή
στάγματα κι'αποστάγματα
ευτρόπιας πανδαισίας
μ' ενός βρασμού το νόστιμον
στα χείλη της ζωής.