ΔΑΚΡΥΑ ΠΙΚΡΑΣ / Μαρίνα τακκίδη [καπετάνου ]

Κάθουμε μόνη στήν αυλή
Και αγναντέυω την θάλασσα 
Τα βουνά και λέω μέσα μου κάπου εκεί μακρυά αλλά και κοντά 
Είναι το χωριό μου
Το δικό μου χωριό κατεχώμενο ?
Καί μ’ούρχουντε δάκρυα , δάκρυα πίκρας οργής τρέλλας
Γιατί? Γιατί να μήν είμαι στό χωριό μου
Γιατί να είναι σκλαβωμένο
Γιατί να γύνη ο καταραμένος πόλεμος γιατί, γιατί, γιατί,
Ερωτήσεις αναπάντητες
Πόνος οργής αισθήματα
Αισθήματα , αμηβαία γιά το χωριό μου το όμωρφο
Που δεν ξεχνώ και ούτε ποτέ
Θά το ξεχάσω . την ΄ώρα
Που θά βγαίννη η τελευταία μου πνοή και η ψυχή μου μαζί
Από τό κορμή μου θα φωνάξω
Με όση δύναμη μου απομένει
Χωριό μου ριζοκάρπασο μου Σ’αγαπώωωωωωωω πολύ
Γιαλούσα μου κερύνεια μου
Βαρώσι καραβά μου Ακαθού μου
Λάπηθος μου κυθρέα μου Πενταδάχτυλε μου κουτσοβέντη μου
Μά πιό να πώ και πιό χωριό να αφήσω
Μήπως και αυτά δεν πονούνε ?
Μήπως και αυτά δεν είναι χωριά μου?
Ναί είναι ! είναι για ΄αλλους και είναι δικά τους χωριά και χωριά μου
Φτωχά μου χωριά εκλωβησμένα
Μπορεί να είναι χωριά κάπιους άλλους
Που και αυτοί πονούνε για τα χωριά τους
Καί για μένα είναι κομμάτια από τη πατρίδα μας η πατρίδα ολονών μας