Φλεβοτόμος / Βασίλης Σπανός.

Είπα να κρεμαστώ σε ένα ποίημα,
δεν ήξερα όμως ποιο απ'όλα να διαλέξω,
σε ποιο κενό να βάλω το μυαλό μου να χωρέσει,
σε ποια θηλιά να γκρεμιστώ φωνάζοντας τις λέξεις
να 'ρθουν να δουν την μάταιη προσπάθειά μου να σωθώ.
Κι'αν ειν' το θέαμα σκληρό κι'αν λέξεις είναι οι θεατές
αυτοκτονώντας συλλαβές κι'άδειες ιδέες,
κενώνοντας τη συμφορά και τους συφοριασμένους,
βάζοντας με τα ίδια μου τα χέρια το μελάνι για να τρέξει,
από το στόμα μου,που πνίγεται
μέσα στο θόρυβο της ίδιας της ζωής,
μαύρο αίμα στις φλέβες των χαρτιών μου,
από την ακοή μου που ανατρέφει την ίδια φυλακή,τα ίδια μαντάτα,
δεν πρόκειται ποτέ μου να σωθώ,όσο κι'αν θέλω.
Είναι η θέληση μου για κενό ποιο δυνατή
απ' όλα μου τα βήματα,
κι'ο κρεμασμένος μου εαυτός
απ' τα ποιήματα γερά θηλικωμένος,
σαν απειλή που όλο θέλει ν'ακουστεί,
σαν τελευταία επιθυμία πριν το τέλος των πραγμάτων.
Θεατρικό το σκηνικό με μια καρέκλα γκρεμισμένη
από το βάρος του κενού και της γραφής μου,
κάτω απ'τα πόδια τα σαθρά των λέξεων και των σχημάτων,
που όσο κι'αν προσπάθησα δεν το κατάφερα να στερεώσω.
Κανένα ποίημα δεν στερεώνεται στο χώμα,
καμιά γραφή δεν στέκεται και σπάζει,
σαν τον αυχένα που του λείπουν τα οστά του,
όταν φυλλορροούν τα θέλω μέσα απ'τα χέρια κάθε μέρα,
όταν τα πρέπει όλο βλαστάνουν σαν αντένες
και τα σινιαλα τους

την ίδια την ζωή την οδηγούνε
προς στο κενό,στις άδειες λέξεις,χωρίς αντίκρυσμα,
χωρίς καμιά προσπάθεια έστω για μία διαφυγή.
Κενό μου αγαπημένο πως ν'αντέξεις,
ποίημα μου διαλεχτό και ξένο που να τρέξεις
να σώσεις ότι σώζεται ακόμη,ότι αντέχει,ότι πονάει,
ότι μες στα χαρτιά μου, καρφιά μου μπήγει,
ξεσκίζοντας την ύπαρξη,την ομορφιά αγνοώντας.
Ποια μουσική από εικόνες μπρος μου ν'ακουμπήσεις,
ποιους θεατές ν'ακούσεις που φωνάζουν,
πως μέσα μας βαθιά κλαίνε τα βράδια οι προσμονές,
τσακίζονται οι ιστοί,
σωριάζονται στο άπειρο και στους χειμώνες
πικρές ανάσες από στόματα πικρά κι' άλαλα χείλη.
Αυτοκτονούμε κάθε μέρα κρεμασμένοι
από ποιήματα,λέξεις και ιδέες,
που δεν κατάφεραν να συγκρατήσουν
το βάρος το λειψό μας,το παραγεμισμένο μας μυαλό,
και τα μακρόσυρτα φωνήεντα από τα αχ και τις κραυγές μας
από την ίδια την θηλιά της ερημιάς μας.
Ηθοποιοί και θεατές, εις μάτην της ζωής μας
παίζουμε κάθε μέρα το ίδιο έργο,
ακούγοντας τα ίδια μας τα λόγια,σαν ποιήματα φτηνά
με προσωπεία από θολές ματιές κι'άβουλες σκέψεις,
ένας μονόλογος
χωρίς απάντηση καμιά
απ'τα σχοινιά της ίδιας της θηλιάς μας.