Οι άνθρωποι του αποχωρισμού / Ψαράκης Κώστας

Οι άνθρωποι , συνέχισε ο Κύριος Ιάκωβος ,είναι μυστήρια όντα , και μάλιστα ο καθένας απ εμάς άλλο μυστήριο . Το μυστήριο του καθ ενός έχει μια άλλη ποιότητα.
Έγινε σιωπή , και στη σιωπή ήταν φανερό ότι ο Κύριος Ιάκωβος ζούσε την διέγερση αυτού που ήθελε να πεί ,όπως όταν θέλομε να αποκαλύψομε εκείνα τα λόγια που οι ίδιοι πολλές φορές έχομε πει στον εαυτό μας και μόνο σ αυτόν.
Χθές , άρχισε να λέει,σ ένα όνειρο ,ξέχασα πως τον έλεγαν , κάποιον , μιας ιστορίας τον ήρωα και σκέφτηκα -λέει- να ρωτήσω τον πατέρα μου , και ξαφνικά θυμήθηκα οτι ειναι νεκρός πολύ καιρό τώρα .
Και έπεσα σ ενα πηγάδι θλίψης οτι αυτό το όνομα θα χαθεί για πάντα διότι όλοι πέθαναν που γνώριζαν την ιστορία και το όνομα το ξεχασμένο .
Διότι δεν ειναι ο θάνατος σαν να γκρεμίζεται ένα σπίτι ή να πέφτει ένα δέντρο και τέλος .
Ο θάνατος ειναι μια δύνη που ρουφά και κλέβει από τούτο το κόσμο για πολύ καιρό ,ίσως και για πάντα τα ίχνη του ανθρώπου .
Και τον ήχο , και την εικόνα , και το γέλιο του και τις χειρονομίες του , και τον τρόπο που περπατούσε , και το βλέμμα του και και τη μυρωδιά του .
Και τη νιώθεις αυτή τη κρύα δύνη πιο πολύ στο δωμάτιο του πεθαμένου, να καταβροχθίζει αργά εικόνες, ήχους , φωνές , ιστορίες, ονόματα, που δεν θα υπάρξουν ποτέ ξανά σε τούτο το κόσμο ,κι αυτό ειναι πιο λυπηρό κι από τον ίδιο το θάνατο , αυτή η μαύρη τρύπα της αιώνιας λησμονιάς που καταπίνει στιγμές και γέλια , και κλάματα και δε χορταίνει ποτέ.

Κι ειναι σαν να μαζεύει ο ίδιος νεκρός τα πράγματά του, που τ άφησε όπως όπως ,έτσι όπως έφυγε ξαφνικά και τώρα γύρισε και τα μαζεύει , κι ειναι πολύ σκληρό αυτό να χάνεται από τα πράγματά του , διότι δεν παίρνει βέβαια τα πράγματα, αλλά τον εαυτό του από τα πράγματα κι από τις μνήμες που αντιστέκονται , μ ένα θλιμμένο χαμόγελο , όχι γι αυτόν αλλά για μάς .

Και το πιο σκληρό ειναι όταν θυμόμαστε αυτό το χαμόγελο από πάντα και την θλίψη στα μάτια .
Ειναι το χαμόγελο του αποχωρισμού ,αυτών , που γνωρίζουν πως θα φύγουν ,όπως και μεις άλλωστε γνωρίζομε οτι θα τους χάσομε , τους ανθρώπους του αποχωρισμού .
Κι είναι σαν να γνωρίζουν κάτι πολύ πιο μεγάλο απ ότι εμεις θα μπορούσαμε να καταλάβομε και δεν υπάρχει τρόπος να μας το πούν και είναι σαν αυτή η γνώση ,και η αίσθηση ότι δεν γίνεται να μεταδοθεί αυτή η γνώση, να δημιουργεί εκείνη την ποιότητα της θλιμμένης στοργής στο χαμόγελο και στο βλέμμα ….

Ο Κύριος Ιάκωβος σταμάτησε και μου χαμογελούσε , κι ήταν σαν να αναγνώριζε την ήττα του στο να εκφράσει με λόγια αυτό που ξεκίνησε να πεί.
- Αλλοίμονο σ όσους έχουν ζήσει στη ζωή τους ανθρώπους του αποχωρισμού , δεν υπάρχει μεγαλύτερη πληγή.

Κατέληξε και σώπασε.