Μια φέτα φεγγαριού / Θανάσης Παμπόρης

Αστέρι μου
επέκεινα κι αν βρίσκεσαι
εγώ κοντά σε νιώθω
αστέρι
από το λίγο ήλιο σου,
ήλιο να αντλήσω
κι όλο το ντέρτι
που ’γινε σκόρος και με τρώει
στη μαύρη τρύπα ρίξε το
να γιάνει η ψυχή μου.

Παίρνω μια φέτα φεγγαριού
και τη μπουκιά του Δία
παίρνω την πούλια αγκαλιά
στην άρκτο σκαρφαλώνω
και έρχομαι από κοντά
με ένα φιλί στο στόμα!

Φιλί, του έρωτα φτερό
και του τοξότη βέλος
χρώμα του κύκνου φωτεινό
και λυγαριάς λουλούδι
μοσχοβολάει άνοιξη
όταν μου λες τραγούδι!