Ο δρόμος της ευτυχίας / Πελεκούδα Γρηγορία

Στην αυταπάτη σου κόσμε
αδειάζουν οι κρουνοί
τ΄ουρανού αστραπόβροντα,
σείονται οι αγκαλιές αγγέλων
από αγέννητα όνειρα,
τότε με γέννησες μάνα
στις παύσεις, στο κύμα
στο χώμα, στο πριν στο μετά
ο χρόνος σταμάτησε,
πόσες χαρακιές
θα δουν τα μάτια μου ακόμα;

Μάνα μεγάλωσα
μεγάλωσαν και τα γεγονότα
το νόημα του χρόνου έχασα,
που φορά τη μάσκα της υποκρισίας
και διεκδικεί την υποταγή μας
που πήρε ανεπιτρεπτί
τον δρόμο της ευτυχίας
μιας φούσκας που έσκασε
στην ανοικτή παλάμη μου,
δίνοντάς μου παράσημο
ας με ανταμείψουν επιτέλους...