Λιλή Βασιλάκη: Τρία (3) Ποιήματα

Εγώ για σένα...

Εγώ για σένα θα μένω πάντα εκεί,
σ' ένα σταθμό αναμονής, σαν μια λυχνία αδρανή,
στην άλλη πλευρά του φεγγαριού, τη σκοτεινή.
Εκεί που κείτονται τα όνειρα βουβά, σβησμένα,
σκιές στου χρόνου τις πτυχές λησμονημένα.

Εγώ για σένα, θα μένω πάντα εκεί...
Σαν το φτωχούλη που διαβιεί σε μια καλύβα ανοχική,
σ' ένα σκαλί, στη σκάλα που φθάνει ως στην κορφή,
μα αρκετά σκαλιά, εκεί στα χαμηλά, πιο κάτω,
να τρώω ψίχουλα εγώ και συ ολόκληρο τον άρτο.

Εγώ για σένα, θα μένω πάντα εκεί.
Σαν ένα ξέστρατο σκαρί, αλαργινό του νου σου,
εξω από τα όρια του κόσμου του δικού σου,
να μην πονέσει η καρδιά του εγώ, του εαυτού σου.
Να μη γκρεμίσει η όψη του πύργου του υλικού σου.

Εγώ για σένα, θα μένω πάντα εκεί...
Όχι στο δρόμο το μεγάλο, τον ίσιο, τον πλατύ,
μα σ' ένα σοκάκι σκοτεινό, μικρό κρυμμένη,
να μαρτυρά το πως θα ζω εγώ μες το στρατί,
σε ό,τι πεις κι ορίζεις εσύ κι η ειμαρμένη.

Εγώ για σένα, θα μένω πάντα εκεί..
με όλα τα "γιατί" μες την ψυχή μου απορημένα,
μόνη να ζω σαν ερημιά, με όνειρα ληγμένα,
σε μονοπάτι δύσβατο στη μοίρα υποταγμένο,
μ' αγκάθια πίκρας και θλίψες άτρωτες σπαρμένο...

Εγώ για σένα, θα μένω πάντα εκεί...
Σε μια γωνιά της άμεμπτης κι αμάλαγης ζωής σου,
στο τίποτα να κατοικώ, σε φρούδα υπόσχεση δοσμένη,
να μαρτυρώ πως άδραξα λίγη απ΄τη φλόγα της ζωής,
για μια ζωή, μισή ζωή, απ' τη ζωή κλεμμένη...!!

**

Μάνα!

Μην ξαναφύγεις, πάλι, φτάνει.
Μη ζούμε οι δυο σε διάφορο λιμάνι!
Εσύ κι εγώ μη γίνουμε δυο ξένες,
σαν άλλες εποχές αλλοπαρμένες...
Δεν λες πως έχεις σπλάχνο; ή δεν έχεις;
για πες μου, μακριά μου πώς αντέχεις;
Εσύ κυκλάμινο, κι εγώ ζουμπούλι,
ν' ανθούν με το παράπονο στα χείλη;

Μάνα!
Το χέρι βάλε με θέρμη στην καρδιά
και κράτα με να νιώσω απανεμιά..
Να νιώσω την ανάσα σου ζεστή,
με ζέση ν' ακουμπά στο πρόσωπό μου.
Να μου φυσάς μες την ψυχή πνοή,
να την κρατώ εικόνα, φυλαχτό μου...

Μάνα!!
Μην πας σε άλλη γη, στα ξένα,
αν φύγεις, πάρε με κι εμένα...
Για κοίτα με, το βλέμα μου χαμένο,
σαν ξέστρατο πουλί, ξενητεμένο...
Το νιώθω πως θα μου φύγεις πάλι.
Βαρκούλα θε να 'μαι μόνη στ' ακρογιάλι,
και θα μιλώ με της σιωπής το κύμα...

Μάνα!
Δεν νιώθεις; πες, δεν είναι κρίμα;;
Για να μη μείνει η μνήμη μας θολή,
κράτα, όπως ετούτη τη στιγμή,
για πάντα στη φούχτα σου το χέρι...
Φοβάμαι, μάνα, της ξενιτιάς τ' αγέρι...
Φοβάμαι, μη σβήσει η μορφή σου,
ο χρόνος μ' αψηφά,...!! θε νάναι η θανή σου!

Συλλογή "ταξίδι στο δρόμο της ουτοπίας"

**

Ο κορμός και τ'ανθισμένο κλαδί

Είμαι ο κορμός
και συ το κλαδί μου.
Μου δίνεις διάσταση και ψυχή
στην από φύτρα ζωή μου.

Είμαι ο κορμός
και συ , το ζωντανό το κλαδί μου.
Τα χυμώδη, πράσινα φύλλα σου βγάζεις,
ελπίδα, οξυγόνο και χρώμα
στην πλάση ξοδιάζεις.

Είμαι ο κορμός
και συ, τ'ανθισμένο κλαδί μου.
Όλο ψηλώνεις κι'όλο απλώνεις,
την καρδιά μου μ'αγάπη φουντώνεις.

Είμαι ο κορμός
και συ, η απαντοχή των μικρών των κλαδιών μου.
Είμαι ο κορμός
και συ, ο απόγονος των γονιών των δικών μου.

Μα και συ, ένας κορμός
απ'το δικό μου κορμό νέα κορμιά,
με σπόρια ζωής θα γεννάς,
όταν δικά σου φύλλα,κλαδιά,
ανθούς και καρπούς θ'αποχτάς.

Είμαι ο κορμός και συ το κλαδί μου.
Η μάνα εγώ και συ, το παιδί μου.
Πόση ομορφιά, υπερηφάνεια
κι'αξία γεμίζεις ακριβή μου,
τη μέσα και έξω ζωή μου!

Μη σπάσεις ποτέ!...θα πονέσω...
Την πνοή μου,να ξέρεις,
με τη δική σου θα σβήσω...
Γιατί, είσαι το φως!... Η ψυχή μου!...
Του κορμού μου εσύ, το κλαδί μου!.....