Ώρες, μετά....... / Αποστολος Α. Φεκατης

Όσο αναβάλω το φευγιό
απρόσμενα, μοιραία ,
γραφτό είναι 
να το συναντησω κάποια μέρα.
Το μετέωρο
γεμίζει το σώμα με πληγές.
Ο άνεμος
τη δουλειά του κάνει
στα πέρατα των βράχων
το ξωκείλει.
Και μήτε φως
μήτε σκοτάδι
θα το μοιρολογήσουν.
Μόνο η αυγή των αιώνων
θα το αγκαλιάσει
και θα το γαληνέψει.
Δεν έχω άλλη επιλογή
παρά μόνο
υπομονή και σιωπή.

Η λαχτάρα της φυγής μου
στο μετέωρο
πάντα δακρύζει.