και με τη σκιά
του ραβδιού του μέτρησε τη μεγάλη ανηφόρα που οδηγεί στ’ άστρα.
Και σαν η σκιά
κόντυνε τόσο που δεν μπορούσε πια να ξεχωρίσει το ξανθό απ’ το
θαλασσινό
κύμα, μέσα από χιλιάδες μετέωρες φωτεινές πεταλούδες,
κι ο κόσμος
όλος συνοψίστηκε σ’ ένα ασημί λαμπύρισμα, έκλεισε τα μάτια,
όπως τότε, κι
ένιωσε τη θέρμη πάνω στα πορτοκαλιά του βλέφαρα.
Με διάφανο
δέρμα, διάστικτο φως και πύρινο χρώμα, ξέχασε για μια στιγμή όσα του
έδωσε τ’ ωραίο
ταξίδι
(Παντελής Τσιμπισκάκης, Θύραθεν, 2014, Εκδόσεις Ζήτη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου