Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΓΕΝΝΗΣΕ / Παρασκευάκος Πάνος

Εκείνη τη βραδιά ......
καρφωμένος στη πλώρη,
ψυχορραγούσα.........
στη σκιά του καπετάνιου
ψυχορραγούσα.........
στο αντάριεμα της θάλασσας.
Και η θάλασσα .....
όλο και αγρίευε.......
όλο και θέριευε .....
λες και !!!
θέλανε να ανέβουν ,απ' τον βυθό τα σωθικά της
για να ξεχυθούν στις ακτές της.......
να σκαρφαλώσουν στα απόκρημνα βράχια,
να πλημυρίσουν τις χρυσαφένιες αμμουδιές.
Και η θάλασσα , όλο και λυσσομανούσε ....
μούγκριζε ....
βόγκαγε ......
λες και !!!
κοιλοπονούσε η θάλασσα, εκείνη τη βραδιά
κοιλοπονούσε τον Ποσειδώνα,
μέχρι να αναδυθεί αυτός .......
μέσα στην απέραντη , γαλάζια αγκαλιά της.

Καρφωμένος στη πλώρη,
στη σκιά του καπετάνιου,
περιμένω να καταλαγιάσει η θάλασσα,
μετά τη βραδινή αντάρα .........
μετά της νυχτιάς το κουρνιαχτό.
Περιμένω εκείνο το πρωινό,
που, στη χάση κάπου του φεγγαριού ......
η θάλασσα θα γαληνέψει ........
παραδομένη στου Μορφέα την άβυσσο .
Περιμένω η θάλασσα ......
Ποσειδώνα να γέννηση ......
Ποσειδώνα να αναδύσει ....
σε απάνεμο κόλπο της.
Ψυχορραγούσα, εκείνη τη βραδιά.....
μέχρι, που είδα χιλιάδες φλοίσβους,
να κεντούν την απεραντοσύνη της ....
με ένα, μελωδικό παφλασμό ......
που ακουγόταν ,
σαν τον βουβό λυγμό .... της γέννας.