[Όλων των ανθών τα νήματα] / Αλεξιάδης Χρήστος

Όλων των ανθών τα νήματα, φτιάχνουν της ομορφιάς ποιήματα, μα ιταμός ο άνθρωπος, μπακίρια είναι οι στιγμές του, -που δεν ήτανε ποτέ δικές του-, και για χρυσό τις τρέφει….. Κι έρχεται σεκλέτι αλαργινό, ξυπνάει τον δύσμοιρο εαυτό, και ποταμός ο χρόνος, πνίγει εγωισμούς κενούς, -τους υπερφίαλους κρουνούς-, και στη ζωή σε στρέφει….. Μα έλα, που μυστήρια είναι η ζωή, δεν ξέρεις το πότε, ούτε το γιατί, σαν άβυσσος χάσκει όλος ο χρόνος, και εσύ μετράς τα βήματα, _αντί των ανθών τα νήματα-, χαμένο άλμα της κραυγής ο πόνος….. Την ζωή την χτίζεις μοναχά με πράξη, που μόνο μια αγκαλιά μπορεί να φτιάξει…..