[Τηλέφωνο δὲν χτυπᾶ] / Μασμανίδης Ιωάννης

Τηλέφωνο δὲν χτυπᾶ
Ἀμάντευτα ἀτέλειωτη
Ἡ νύχτα

Γυρίζω βλέπω
Τραβῶ τὸ ξένο χέρι

Στὴ μοναξιὰ ἐνδίδω

Μιὰ αὔρα ἀλλιώτικης ἀνησυχίας
Πυκνὸ στρώσιμο κουρελοῦς
Σκεπάζει τὶς σιωπὲς μου

Σωπαίνει κι ὁ ἄνεμος

Ὅλα δείχνουν μιὰ βαθειὰ
Ἐκπνοὴ

Ὅλοι
Στὰ ἤρεμα βολικὰ ὄνειρα
Λύπη στάζουν καὶ ἔντονο
Μακιγιάζ

Συνεχίζουν μόνοι

Στὸν τοῖχο μόνες κι οἱ φωτογραφίες
Ἀπ' ὅπου ἀγναντεύουν
Τὰ ἴδια νηπενθῆ

Τὰ ἴδια
Γυμνώνουν τὴν ψυχὴ μου

Δὲ βαστῶ
Κρυφαγκαλιάζω τὴ δακρυσμένη θύμηση
Τὸ σκοτάδι ἀδειάζω

Στὸ λευκὸ ἀνθοστάτη πάλι
Δέσμη μαραμένα τριαντάφυλλα
Ἀνεπαίσθητα σείονται κι αὐτὰ
Κάτω ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τοῦ κενοῦ
Σκάβουν τὴ ματαιότητα

Στὰ μισοφωτισμένα περιστύλια
ἤσκιος κυπαρισσιῶν
Κύτταγμα φθορᾶς μὲ ταξιδεύει

Μὲ λόγια ὄνειρα
Ξυπνῶ τὰ μάτια μου μόνο

Πόσο ἀνίκητο
Τόσο σκοτάδι τελικὰ

Τόσο παρελθὸν σ' ἕνα μονάχα φιλὶ χωρεῖ

Γυρτὸ ἀδειανὸ μελανοδοχεῖο

Σὲ ἄλλο καθρέφτη

Βουρκώνω

Ὅλοι λύπη στάζουν καὶ ἔντονο μακιγάζ