Η Ευρύκλεια / Περίανδρος Παπανικολάου

Για είκοσι βόδια την είχε αγοράσει ο Λαέρτης.

Χρέος και  τιμή της να μεγαλώσει τον κανακάρη του.

Εκείνο το παμπόνηρο παιδί,

που βελονιά δε του πέρναγες.

Ο γιος του άρχοντα βλέπεις.

Τον μεγάλωσε και όταν έκανε εκείνος παιδί έφυγε για τον πόλεμο.

Δέκα χρόνια εκεί, δέκα χρόνια ύστερα,

ποιος ξέρει τι να έφκιαχνε.

Δεν ήταν να του είχες μπέσα.

Πολλά ακούγονταν, πως μάγισσες και τέρατα

εμπόδιζαν την επιστροφή του.

Μα η Ευρύκλεια δεν πίστευε

Αυτή τον μεγάλωσε

-Ποιος ξέρει που θα καλοπερνάει τώρα, σκέφτονταν.

Είκοσι χρόνια τώρα που μας έχει παρατήσει.

Ήρθαν και οι αγαπητικοί στο σπίτι του.

Καλά κάνουν, ας ήταν αυτός εδώ,

να μη ταλαιπωριέμαι ούτ’ εγώ ούτε η γυναίκα του με δαύτους.

Φταίει κι αυτή όμως, συλλογιόνταν, έπρεπε να είχε διαλέξει,

σιγά μη γυρίσει, αυτός καλά γλεντάει τώρα.

Και όπως συλλογιόνταν βλέπει το σημάδι

-Αυτός είναι γύρισε!

 Τότε ήταν που το σκέφτηκε

-Να το πω στους Μνηστήρες;