ΝΥΧΤΕΡΙ / Γιώργος Αλεξανδρής

Ολόγιομο φεγγάρι απόψε
γλίστρησε στην κάμαρά σου
τρύπωσαν και μερικά αστέρια,
τ' ουρανού τα αγιοκέρια,
να σου χαϊδέψουν τα μαλλιά,
να σ' ασημώσουν με φιλιά,
κυρά να σε πλανέψουν.
Γυμνό κορμί,λυτά μαλλιά,
ανάσες, ψίθυροι, καημοί,
ρίγος στην άδεια αγκαλιά.
Δεν ήταν  πλάνο φίλημα,
δεν ήταν  παιχνίδισμα σκιάς
ούτε και οπτασία.
Εγώ σου τα  'στειλα κρυφά,
τραγούδι, κάλεσμα, χαρά,
αφέντρα να σε πούνε
κι αφέντρα να σε φέρουνε
στον πύργο των ονείρων.
Μα αυτά αποξεχάστηκαν
τα μάτια σου κοιτώντας,
τα στήθη σου θωρώντας.

Μπλέχτηκαν τ' άστρα στα μαλλιά,

στο στήθος σου έγειρε το φεγγάρι
και κένταγαν τον έρωτα
απάνω στο κορμί σου.

Βγήκα στις στράτες τ' ουρανού

και στο βοριά καρτέρι,

της νύχτας να θυμώσω

και τα παιδιά της να μαλώσω.

Μ' αυτή γλυκοχαμογελά,

νεύμα μου κάνει και με προσπερνά,
στο παραθύρι σου με φέρνει

Στεφάνι βλέπω τ' άστρα στα μαλλιά

και το φεγγάρι κοίμιζες
μωρό στην αγκαλιά σου.
Είχε ο έρωτας φτερά
η χάρη σου μία ζωγραφιά,
νυχτέρι η ζωή στην ομορφιά

κι απόμεινα χωρίς καρδιά.