Οι βασανισμένοι / Ρένα Γέρου

Μ' αρέσουν οι άνθρωποι,
που κουβαλάνε στην πλάτη τους
μια μοίρα τσαλακωμένη, βαριά και ασήκωτη.
Παλεύουνε, μάταια, στην ζωή τους ολόκληρη,
να την σιδερώσουνε να ισιώσει.
Μα οι ρυτίδες της μένουνε
βαθιά υπενθύμιση του αδύνατου να ξεφύγουν.
Και παρ' όλα τα βάρη, τα βάσανα
συνεχίζουν ν' ανεβαίνουν της ζωής την πλαγιά
κι ας μπορούν σε μια άκρη να αράξουνε
να λουφάξουν, να ξεφορτωθούνε τον μπόγο
και να κάνουν ότι και οι υπόλοιποι.
Χωρίς να τους νοιάζει
χωρίς να αγχώνονται
και κυρίως χωρίς να κοπιάζουν.
Μα όχι
επιλέγουν, αντίθετα με το ρεύμα, ν' απλώνουν τα χέρια
να ματώνουν και να ξοδεύονται ανεπανόρθωτα.
Απλά και μόνο γιατί τόσο βαθιά αγαπήσανε κάποτε
κι ο απόηχος αυτής της αγάπης
ακόμα τους ζεσταίνει το αίμα
κάνει την εξαντλημένη καρδιά τους
να χτυπά ασταμάτητα
και τους δίνει ελπίδα και δύναμη
να συνεχίσουν. Ν' αντέχουν.