Ο εγωισμός σαν την καρδιά είναι σφηνωμένος
και της ψυχής, τον ορυκτό της πλούτο καταστρέφει.
Ο πολυάσχολος, ο απλησίαστος ,ο αλαζόνας!
Και ‘γω κρατώντας ένα ποίημα σαν σουγιά,
που είναι απαραίτητος σαν είσαι στο βουνό
ή σε χωράφι ερημικό.
Σαν αίνιγμα προβάλλει ξαφνικά μπροστά σου.
Κάνει πως δεν σε βλέπει, όμως.
Μικρή πετρίτσα εγώ θα γίνω και θα μπω στο πέδιλό του,
για να τον ενοχλώ ωσότου αναγκαστεί,
στο δρόμο, μέσ’ στον κόσμο, το πέδιλο να βγάλει.
Και κάτι ακόμη.
Πριν καρφιτσώσει στη σελίδα μου την πρόσκλησή του,
ας ρίξει μια ματιά στα ποιήματά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου