Άνθρωπε / Άλμπης Άρης

Φουσκωμένη η λάβα ξεσπάει με βία,
Πομπηίες και Θήρες σαρώνει γοργά,
ο Εγκέλαδος χρόνια με θεία μανία
τα πολύμοχθα έργα σου τα διασκορπά.

Του Διός κεραυνοί θορυβώδεις σε πλήττουν,
θυελλώδη ορμούν του Αιόλου παιδιά,
μες στη λάσπη οι βίαιες μπόρες σε πνίγουν,
ποταμοί αγριεύουν, ρημάζουν σπαρτά.

Τα θηρία σε τρώνε σε ζούγκλες και δάση,
της φροντίδας σου αρπάζουν τα ζωντανά,
ερπετά ιοβόλα και έντομα μύρια
σ’ απειλούν και σε ρίχνουνε του θανατά.

Δεν αρκούνε τα τόσα ποικίλα θηρία,
και στο αίμα σου μέσα εχθρούς κουβαλάς,
από χίλιες αρρώστιες πονάς και πεθαίνεις,
σε θολό πεπρωμένο με πείσμα τραβάς.

Απ’ τ’ αρχέγονα χρόνια σηκώνεσαι, πέφτεις,
ξεπερνάς κάθε κόπο και στέκεις ορθός,
κι αν ερείπια, στάχτες τριγύρω σου βλέπεις,
παραμένεις ακάματος δημιουργός.

Τα θαυμάσια έργα σου, άνθρωπε, βλέπω,
στου μυαλού σου τη δύναμη μένω ενεός,
τιθασεύεις υπέρτερες άγριες δυνάμεις,
αντιστέκεσαι, κι ας σε προγκίζει ο καιρός.

Μες στην έρημο βρήκες τους τρόπους να ζήσεις,
τους αιώνιους πάγους κι αυτούς κατακτάς,
στων βυθών τις αβύσσους τολμάς καταδύσεις,
στους αιθέρες μπορείς σαν πουλί να πετάς.

Στο φεγγάρι σου τόλμησες κι έχεις πατήσει,
τους πλανήτες αφόβιστα εξερευνάς,
απ’ του ήλιου τη δύναμη έχεις διαφύγει,
διαστημόπλοια στέλνεις, το χάος νικάς.

Με το θάνατο μέτωπο έχεις ανοίξει,
μηχανές και στο σώμα σου εγκαθιστάς,
μυστικά τών κυττάρων σου πλέον τα λύνεις,
το γραφτό σου το ίδιο με σθένος χτυπάς.

Πώς μπορείς, χόμο σάπιενς, τόσα να κάνεις;
Ποιων ορίων ακόμα θα σπάσεις φραγμούς;
Στο μυαλό σου απίθανα νούμερα βάζεις,
μ’ ένα δέος κοιτώ τους τρελούς σου ρυθμούς.

Κι όμως, άνθρωπε πάνσοφε, άνθρωπε μόνε,
η ερώτηση μένει για σένα σκληρή,
στων αιώνων την ύβρη, απάντηση δώσε,
έχει γίνει το χρέος σου πλέον βαρύ.

Πώς μπορείς Παρθενώνες στον ήλιο να υψώνεις
και την ίδια στιγμή το κακό στο μυαλό,
αφορμές να ζητάς και τα όπλα να ζώνεις,
τα ωραία σου έργα φριχτό ρημαδιό;

Για τον πόλεμο αυτό δισταγμούς να μην έχεις,
και στο γείτονα ακόμα στον αδερφό.
Διακηρύξεις θυμόσοφες, ευαισθησίες,
ρητορείες ατέλειωτες για το ορθό,
Πυθαγόρες, Επίκουροι, φιλοσοφίες,
μα να μένει ακμαίο παντού το κακό;

http://arisalbis.blogspot.com/