Αυτό το καλοκαίρι,
κίτρινο,
ξερό σαν άγριο βότανο.
Στην πλαγιά ενός βουνού,
ο αέρας φυσούσε όνειρα,
τα ανέβαζε,
τα κατέβαζε,
τα χτυπούσε πάνω
στις πέτρες.
Τα τζιτζίκια να ουρλιάζουν,
να ουρλιάζουν
και η θάλασσα να τρώει,
γυναίκες,
άνδρες,
μωρά,
πλοία ολόκληρα
και θαύματα,
πολλά θαύματα,
αλλά ο κόσμος έκλαιγε,
αυτό το καλοκαίρι,
δεν μπορούσε
να τα πιστέψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου