Ζωή μετά τη ζωή / Ντζούνης Κωνσταντίνος

Σκόρπια γράμματα κι άναρχες λέξεις βουβά μιλάω στους τοίχους και στο κρύο Είπα στον εαυτό μου «πρέπει ν’ αντέξεις» αλλιώς θα πέσουμε με δόξα και οι δύο

Χάνω ανθρώπους που ποτέ δεν είχα κι ύστερα πρέπει να μου το εξηγήσω Η απώλεια, κληρονομιά και προίκα φτάνει την πλάτη μου να γυρίσω

Σου μιλώ με ειλικρίνεια τώρα μα δεν με βρίσκεις αρκετά αστείο Οι ποιητές δεν βρέχονται στην μπόρα χαμογελούν στης έμπνευσης το θείο

Αγαπημένο ρούχο ένα κουρέλι σκεπάζει με πειθώ τα ξεχασμένα Η θέληση μου σήμερα δεν θέλει και τ’ αύριο θα ‘ρθει με δύσκολη γέννα

Κοιτάζω τις γραμμές στα χέρια ποιά είναι η δική μου ειμαρμένη Της αδικίας μου χαμογελάει η ιέρεια σ’ αυτό το κόσμο η αύρα μου είναι ξένη

Η ατυχία μου ήταν ηθελημένη κλέβω σταγόνες απ’ την ευτυχία Δοκίμασα τα μπλε μου στο καθρέπτη μα η ψυχή μου έχει αχρωματοψία

Δεν επαρκεί ο χώρος για όνειρα μεγάλα διστάζουν να μείνουν κι εγώ να τα κρατήσω Είναι σκληρό το θέλω κι ας είναι μία στάλα χθές έχτισα αυτό που σήμερα γκρεμίζω

Η χρονική απόσταση από το πολύ στο λίγο μετριέται με χαμένες υποσχέσεις Για ομαλή μετάβαση στο επείγον την πτώση όρθιος πρέπει να εκτελέσεις

Πήρα παράταση στο χρόνο, να βλέπω μόνο, να μην νοιώθω αν δεν μου φτάσει η τωρινή, έχω δώρο ζωή μετά τη ζωή