Οι αγάπες έρχονται φεύγουν αφήνοντας χάδι ανάγλυφο / Γρηγορία Πελεκούδα

Οι αγάπες έρχονται φεύγουν
αφήνοντας χάδι ανάγλυφο.

Ποιος ξελόγιασε
τους κεραυνούς του Δία 
με βλέμμα βυζαντινό,
τις ώρες που γεννιότανε
το θαύμα της ποίησης
και η αύρα χτένιζε τα μαλλιά της
από ψηλά δέσποζε το γαλανό
λιγάκι θολό και κάτω ο διαβάτης της
της φώναζε, ένα σου φιλί και μόνο
πέτα μου να λαβωθώ κι ας πεθάνω
ένα σου τραγούδι και μόνο τριγύρω
και μακριά μου ν΄ανταλλάξουμε
ήχους και συλλαβές
και νοσταλγίες παλιές,
σαν θρόισμα το αντίο να μας χαϊδεύει
το όνειρο, σαν δυο δροσοσταλίδες
όταν κυλούν από τα μάτια σου
να μην κοιτάς κάτω,
μόνο του ήλιου να κοιτάς το φως
τ΄αγνάντεμα τις λίγες χρυσές στιγμές,
τα φευγαλέα φιλιά της μοίρας
την ώρα που χτυπάνε οι καμπάνες
εσπερινό θα ναι ο αχός της αγάπης
ο βυζαντινός, αυτός που χάσαμε.