[Βγήκε σεργιάνι η θύμηση] / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Βγήκε σεργιάνι η θύμηση
σε δρομάκια σκοτεινά
και ανήλιαγα
σε σπίτια αραχνιασμένα
που μυρίζουνε μούχλα
Ξεψυχισμένες ανάσες
κι ερωτικοί στεναγμοί
κομματιάζουν την καρδιά
που εμπιστευτηκε
τ αστέρια ενός ουρανού
που τα έσβησε το πρώτο σύννεφο
Κι έμεινε η αγάπη στη μιζέρια
στα συντρίμια του σεισμού
μια ζητιάνα
της συντέλειας του νού
η μόνη ζωντανή
ένα φάντασμα να τριγυρνάει