ΙΟΥΛΙΑ ΚΟΡΜΕΝΤΖΑ :Νοστάλγησε η ψυχή μου και λαχταρά

Νοστάλγησε η ψυχή μου και λαχταρά 
να ξανακούσει από το στόμα της γιαγιάς, 
παραμύθια τούλινα, λευκά. 
Και να μου λέει με την φωνή της την γλυκιά 
πως θα ’λθει κάποια ημέρα που ξανά 
σάλπιγγες θα ηχήσουν της χαράς,
πάλι να ξαναρχίσουν τα πανηγύρια.
Και τότε με μιας
διάπλατα πως θ’ ανοίξουν τα παραθύρια
των σπιτιών τα κλειστά.
Πως κατιφέδες ακόμη θ’ ανθίζουν και βασιλικά
στα πέτρινα σκαλιά
και ο αέρας πως θα παίρνει την μοσχοβολιά
την μούχλα της ζωής αποδιώχνοντας μακριά.
Και στου δειλινού την αποθέωση σε κάθε γειτονιά
πως ο άνθρωπος δίχως καμία έννοια,
θα βγαίνει σεργιάνι και θα περπατά
όλο καμάρι κι αρχοντιά.
Και σαν σμάρι από χιλιάδες πουλιά
με ηλιάνθεμα θα παίζουν τα παιδιά..
Ω, ας ήταν τέτοια όνειρα καρδιάς παραμυθένια
ν’ άκουγα στην ζωή μου ακόμη μια φορά!