Της βροχής το ξωτικό/ Γιάννης Ποταμιάνος

Της βροχής το ξωτικό
================
Πρώτα ήρθε το θυμωμένο σύννεφο
σκορπώντας παντού αστραπές
--------------------------------- και κεραυνούς
Έπειτα ήρθες εσύ
--------------- με τον άνεμο στα μαλλιά σου
Έπιασες το χέρι μου
----------------- και το σύννεφο έγινε βροχή
κύλισε ταπεινά στο δρόμο
-------------------- γλύφοντας τα πόδια σου

Γύρω μου οι σταγόνες της βροχής,
--------------- τα βρεγμένα δένδρα, ο αέρας
Κι εντός μου μια υποψία
------------------ να ροκανίζει το στήθος μου
Μπας κι είσαι της βροχής το ξωτικό;
Γιατί άραγε
με μια τελευταία βροντή αποχαιρετισμού
---- το σύννεφο ξεψύχησε στα πόδια σου;
Γιατί λάμπουν σαν διαμάντια
----- οι τελευταίες σταγόνες της βροχής
------------------------------- στα μαλλιά σου;

Τώρα το ξέρω
Όλα ήταν μια συνωμοσία του έρωτα
--------------- κι εσύ της βροχής το ξωτικό
Έτσι ακριβώς
αφού μια μέρα βροχερή
----------------------- σταμάτησες το χρόνο
Και κάθε που βρέχει
γυρνώ σαράντα χρόνια πίσω
στην οδό Σταδίου να σου κρατώ το χέρι

Η βροχή απόψε επιμένει
------ κι εγώ επιμένω να σε θυμάμαι
------------- ως την τελευταία σταγόνα της
Περιμένω να έρθεις
----- με τον άνεμο στα μαλλιά σου
------------- κι εγώ να σου κρατώ το χέρι
Ένας κεραυνός, μια αστραπή
------------------ ένα θυμωμένο σύννεφο,
---- ένα τρεμάμενο χέρι στη φούχτα μου
Ναι, εσύ είσαι της βροχής το ξωτικό
----- και η νοσταλγία μου απόψε
--------- αξίζει όσο ολόκληρη η ζωή μου