ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ / Ρωξάνη Παυλέα

Κοιτώ το πρόσωπό σου
σα λύπη που λειώνει,
σαν κερί που η φλόγα
μέσα του φωτίζει.
Κρατώ μέσα μου τόση θλίψη
για ένα όνειρο που σκοτώθηκε.
(Γιόρτασε μέσα μου μ’ ένα Σου χαμόγελο  Θεέ μου)
Τόσο σκοτάδι ,σα να έφυγα στο κενό
χωρίς να το ξέρω.
Κι όμως η νύχτα, που δε με φοβίζει πια
μου γεμίζει το νου
με μια αγάπη για φως,
για γλυκά καλοκαίρια ζωής.
Παίζουμε σκληρά, για να πούμε τη ζωή παιχνίδι.
(Δεν υπάρχουν  τόσο  απάνθρωπα παιχνίδια).