Τὸ ἀνθεκτικὸ μου φρᾶγμα / Ιωάννης Μασμανίδης

Τὸ ἀνθεκτικὸ μου φρᾶγμα
Ὑποχωρεῖ
Γίνανε ραγισματιὲς οἱ διαβρώσεις

Μικρὴ γῆ μὲ κόλαση μεγάλη γύρω μου

Κινῶ μιὰ φράση σου ἀγαπημένη

Μέσα της
Κρύβομαι
Ὅμοια μὲ τὸν ἦχο ἀπὸ σπασμένα ὄστρακα
Καὶ μέσα της
Ἠχεῖς

Θρηνοποιεῖς τὸν οὐρανὸ μου

Ἀπεγνωσμένα βήματα κάνω
Σωπαίνω

Ἀλλὰ ἡ κραυγὴ μου
Γυάλινο ἐρημητήριο φτειάχνει

Τὴν Ἀπώλειὰ σου μαρτυρεῖ
Ἀπελπισμένα
Μύχιους οἴστρους μέσα μου
Στηθοσκοπεῖ
Μικροὺς σεισμοὺς εὔφρανσης
Στὸν ποιητικὸ λυγμὸ μου

Θυμιατήρι ἀναμμένο ἡ λύπη σου
Περιδινεῖ τὴν ψυχὴ μου
Καθαγιάζει τὸν πόνο

Εἰς βάρος μου σκευωρεῖ ξανὰ

Μέσα ἀπὸ τὰ σβηστὰ παράθυρα
Σκουριασμένα ἀσημικὰ τῆς μνήμης σου
φωσφορίζουν ἀκόμη

Σπασμένα ἀγγίγματὰ σου
Μάταιες ἁφὲς
Στὸ τεφρὸ μου

Κι ὁ πόνος
Σὲ κάτι παλιές πληγὲς σου
Στὴ μοναξιὰ τῆς μοναξιᾶς μου μέσα
Μὲ στροβιλίζει

Ἄδικα φεύγω
Ἡ ψυχὴ δὲν ἀκολουθεῖ
Σκάφτηκε
Σωρεύτηκε κόκκινο χῶμα πολὺ

Κοντεύει νὰ τσακιστεῖ τὸ στηλιάρι
Γιὰ λίγη ζεστασιὰ
Στὸ θυμωμένο ψάξιμο τῆς παλάμης μου

Στὸ ἄδειο σχῆμα σου

Χιμαιροκυνηγὸς
Καθὼς σκιὰ

Κινῶ μιὰ φράση σου ἀγαπημένη πάλι
Μέσα στὴ μοναξιὰ τῆς μοναξιᾶς μου