Άνθρωποι / Αξαρλής Αρτέμης

Σπυρί, σπυρί, συλλέξανε
σπόρους ανοησίας
τους σπείρανε, ξεφύτρωσαν
φυτά αλλοκοτιάς,
στον τρύγο πάνω τρύγησαν
καρπούς υποκρισίας
γεμάτους δηλητήριο,
φθόνου και πονηριάς…
…Μ’ αντί φθοράς, στιγματισμού,
της σκάρτης εσοδείας
απτόητοι μεθύσανε
από οίνο απανθρωπιάς
όποτε, στα πικρόχολα
άσματα ευθυμίας
σκέφτηκαν υποχθόνιους
τρόπους, διασποράς…
...Αφήνοντας χαιρέκακα
την μολυσμένη …γέννα,
να εξαπλωθεί επίτηδες
σε άσπιλους ναούς,
προσβάλλοντας ανήθικα
κάθε αθώο βλέμμα,
κάθε ζεστό χαμόγελο,
με πόθους, σκοτεινούς.
Ωστόσο, εκεί στης έπαρσης
και αφροσύνης μείγμα,
η φύση, άγρυπνος φρουρός
σε πείσμα όσων την βρίζουν,
για των ανέμων την φθαρτή,
αρρωστημένη ρίζα,
έφερε στείρες εποχές
και …θύελλες, θερίζουν!