"Λιλιπούτειοι στοχασμοί-δειλινά" / Ελεύθερος Νικήτας

Οι λέξεις,τα λόγια είν'ένας τρόπος,
η ίδια άνοιξη λέγει πιότερα 
και το σπουδαίο δάκρυ τα πάντα.
Kάπως έτσι πεθαίνουμε τα δειλινά ή
την επόμενη στιγμή του έρωτος.
Κι όλα ευωδιάζουν
βάσανο γλυκό
και χιόνι των μαρμαρυγών των πρώτων
σαν ο άνεμος φυσά τα λιλιπούτεια πάθη του
και τ'απαθέστατά μου μάτια σε κυττούν
γυμνή τρελλά μες στη λαγνεία.
Και με τις στάχτες των γυαλών ρυθμίζονται
κάπως τα πράγματα
και με τους θρήνους των σωμάτων
νικιούνται οι ερημίες
και γλαυκερό φαντάζει το σκοτεινό ποτάμι
κι ότι αγάπησες βαθειά σου,σκοτεινό...
Κι αυτή η παράξενη φύση μου-όταν με
κάνεις να κλαίω να σε θέλω και να
σε βρίσκω πιο πολύ.