ΑΜΕΤΑΠΕΙΣΤΟΣ / Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος

Θα κάνουμε και σήμερα τούτο τον περίπατο στ' ακροθαλάσσι.
θα ρίξουμε πάλι λίγα βότσαλα στ' ανοιχτά ρύγχη των κυμάτων
σαν περισσέματα ευτυχίας ή σαν κομμάτια αμήχανης οδύνης.
Κοίταξε, αδελφέ μου, ο ουρανός κοντεύει να σβήσει.
Μην απορείς που το φως του μοιράστηκε σ' ολόχρυσες κούπες. Μην απορείς με τ' ασήμι της θάλασσας και με του γρύλου το
τραγούδι.
Τόσα βράδια περπατήσαμε, αδελφέ μου.
Τούτο τ' ακροθαλάσσι τόσες φορές μέτρησε τις κουβέντες μας
και κάθε βράδυ άκουγες
και κάθε βράδυ έφευγες
με τις ίδιες απορίες.