ΤΟ ΤΕΛΟΣ / Στέργιος Δημούλης

Σε προσμένουν τα ρούχα σου 
φωσφορίζουν στη γύμνια της νύχτας
Λιγοστεύει το φως τους ώρα την ώρα 
-στο καινό που αυξαίνει βυθίζομαι. 
Η φωνή μου ατμός και σκορπίζεται 
με προδίδει η ανάσα και ασθμαίνω. 
Κι όμως πάλι δεν έρχεσαι 
Κι όμως πάλι δεν γράφεις στα φύλλα 
πως και οι δυο μας ανήκουμε 
στο δικό μου που ξέχασες τέλος