ΜΟΥ ΑΛΥΧΤΑΕΙ Η ΣΕΛΗΝΗ / Τσερκεζης Πέτρος

Η σελήνη μου αλυχτάει και μου δαγκώνει την καρδιά
Και ξανά τρέχω πίσω από μια άπιαστη μορφή
Που μου ροκανίζει τα χρόνια σαν τρωκτικό.

Η βροχή με πρόλαβε στη μέση του δρόμου.
Και η θάλασσα έτρεχε στους δρόμους της πόλης.

Το στέρνο της ζωής βογκά από κεραυνοβολήματα
Καρφωμένο μαχαίρι στην καρδιά του φθινοπώρου.

Ξημεροβραδιάσου με το κεφάλι ακουμπισμένο
Στην υπομονή μου, λέει ο βράχος.
Μια κερασιά, παλιά μου φίλη, μου υπόσχεται
Να μου στρώσει την κλίνη με μνήμες.

Ξεσκισμένες υποσχέσεις τα κλαριά των δέντρων
Και τα κελαηδήματα των πουλιών
Ανόητη παρηγοριά. Δεν την επιθυμώ.

Στις νωπές ακρογιαλιές, σε ξένες αμμουδιές
Η σελήνη περπατάει ξυπόλητη,
Ενώ εσύ σβήνεις ένα-ένα τα ίχνη
Από τις πατημασιές της αγάπης
Και όλο με προσκαλείς στο σπίτι το θαλασσινό.

Ο ουρανός έγινε εύθραυστο γυαλί
Μπαίνω στα σεληνιακά τοπία και χάνομαι
Με σπινθηρίσματα πυρακτωμένης αμνησίας.

ΠΕΤΡΟΣ ΤΣΕΡΚΕΖΗΣ
Από τη συλλογή: ΛΑΒΩΜΕΝΟ ΑΗΔΟΝΗ