Αργοναύτης σε παλιό σκαρί / Γιάννης Ποταμιάνος

=======================
Ας είσαι ναύτης σε παλιό σκαρί
---με πανιά σχισμένα και σάπια κουπαστή
Εσύ ψηλά σκαρφαλωμένος στο κατάρτι
αγναντεύεις της δύσης
------------------- τα πυρπολημένα σύννεφα
Σε προσπερνούν οι γερανοί πετώντας
-------------------------------------- στον νοτιά
Με δέρμα ψημένο στον ήλιο και στ’ αλάτι,
-------------- με πεταλίδες στο στηθόβραχο
φολιδωτός
--- αναμετριέσαι με τον άνεμο της μοναξιάς

Στέρεψε η πηγή μα περιμένεις τη βροχή
---------------------- σαν διψασμένος κάκτος
Ίσως η νύχτα στη χόβολη των άστρων
--------------- ψήνει του νου το νέο μέταλλο
Κάποια σπίθα, μπορεί και η αναλαμπή
-------------- κάποιας εξίσωσης να φωτίσει
το σκοτεινό αίνιγμα του άνθρακα
-------------------------- του μόνου στοιχείου
που πάει και πάει ψάχνοντας
------ στην ξερολιθιά των ψευδαισθήσεων
που πατάει πέτρα την πέτρα
-------------- κι ανάμεσα σκορπιοί και φίδια

Σ’ ένα παλιό σκαρί
--------------- σκαρφαλωμένος στο κατάρτι
------ κοιτάς μια τον ορίζοντα μια τον βυθό
κι αναρωτιέσαι από πού έρχεσαι
----------------------------- και που πηγαίνεις

Με πρωτομάστορα το θάνατο
------------------------------- χτίζεις και χτίζεις
----------- μνήματα κι αψίδες του θριάμβου
Οι παλιοί χάρτες κιτρίνισαν
------------------------ τα όνειρα ξεθώριασαν
------------- κι ακόμα ψάχνεις στον ορίζοντα

Εσύ ο μεταλλωρύχος του φωτός
-------------- ο μονομάχος του απερινόητου
Αργοναύτης και βιγλάτορας
----------------------------- στο τρελοβάπορο,
τη γέρικη Αργώ, που πάει και πάει
-------------------- χαμένη στο ηλιοβασίλεμα
Αλήθεια πες μου
πόσες νύχτες, πόσα αστέρια,
----------------- πόσα κύματα, πόσα λιμάνια
θα μετρήσεις ακόμα, μέχρι να δεις της Αίας
------------------ τα βουνά που ονειρεύτηκες;

Γιάννης Ποταμιάνος