Άφωνος χρόνος του νερού / Παπαδάτου - Αράβου Σοφία

Οι χείμαρροι του χειμωνιάτικου νερού, γράφουν τις κάθετες χαράδρες,
χτίζουν πελώρια δάχτυλα στις νότιες πλευρές του Αίνου.
Τα μαλακά πετρώματα φτιάχνουν βαθιές ρυτίδες στα δάκρυα της γης,
δέχονται στωικά την κάθετη γραφή του χρόνου

Τρέχουν τα δώρα του βουνού, το ξεγυμνώνουν να σταθούν στα πέλματα
χώμα και δέντρα, τα πλαγιασμένα αμπέλια
χαρίζονται στον άνθρωπο, χτίζονται σπίτια, τα χωριά.
Τρέχουν για να καρπίσουν τα νερά
πριν φύγουν να ενωθούν στη θάλασσα, να γλυκαθεί η γαλανή αλμύρα

Κρατάει σαν γίγαντας το ελατοδάσος στο ιερό του πλέγμα,
κάθετη γέννηση της ήβης στην κορυφογραμμή του Αίνου.
Ξαπλώνει το άλλο σώμα, στη βόρια πλευρά του γέρνει το κεφάλι,
τα χέρια πλαταγίζουν στα σταλαγμένα σπήλαια και στα νερά της Σάμης
κυλάει στρογγυλεμένες πέτρες στη ρεματιά
της άγριας Γραδούς στη Σκάλα.

Φεύγει το βλέμμα απ΄το πολύ, να πλησιάσει,
αγγίζει τις οριζόντιες γραφές της θάλασσας
στο φαγωμένο πέτρωμα, στα γυμνωμένα κίτρινα βράχια της Πεσσάδας.

Στον γκρίζο κάθετο βράχο στα Σπαρτιά, κυματιστή τεράστια αυλαία,
ο γλύπτης θρήνος του ουρανού, του σύννεφου, σμιλεύει ανθεκτικά,
αναδεικνύει στους αιώνες τον «Πήλινο Στρατό» της Δύσης.
Οριζόντιες και κάθετες γραφές του χρόνου πάνω στην πέτρα, αντί για λέξεις

Ακόμα πιο κοντά, στα φρέσκα πράσινα
και κάθετα υψωμένα κλαδιά της άγριας αμυγδαλιάς
φάνηκε ξαναμμένη η άνοιξη μες το χειμώνα
πετάει στις μύτες μπουμπουκιών, των μικροτυλιγμένων φύλλων,
η ξεχασμένη ελπίδα που ασύνειδα φυλάχτηκε
για κάθε δύσκολη, σαν χειμωνιάτικη και παγωμένη ώρα

Στον οριζόντια ξαπλωμένο δρόμο, στο πέτρινα ανάγλυφο νησί,
μυριάδες λίθοι τον ακολουθούν στα ρείθρα
σκαλίσματα άγριες μορφές, γράφουν τα χρόνια στο νερό,
μαζί μπερδεύονται, μικρά κομμάτια σπάσματα στρογγυλεμένου σταλακτίτη

Τα υψωμένα παχύφυλλα του αθάνατου παντού μέσα στην πέτρα,
κάθετα φυτρωμένο δίπλα του πανύψηλο, σαν φτάσει η στιγμή,
το κύκνειο άσμα της διαδοχής, αιώνια σκυταλοδρομία.
Πράσινη βλάστηση παντού, αειθαλής σαν την ψυχή,
λες πως πέτρωσε, χαράχτηκε και πάλι φύλλα βγάζει

Άφωνος χρόνος του νερού, στην κραυγαλέα καταρρακτώδη του ροή
αναμοχλεύει τα μικρά, στους ριζωμένους γίγαντες αγάλματα ζωής σμιλεύει.