Έρχονται στιγμές,
που πονάς, και νοιάζεσαι,
μα κι απ’ το χρόνο τον ονειροφάγο
αρχίζεις να αμφιβάλεις…..
Κι άξαφνα έρχεται,
μια λέξη, ένας ψίθυρος,
κι αναπάντεχο ένα βλέμμα……..
κι ο κόμπος στο λαιμό,
γίνεται γύρη πολυλούλουδη,
και γεύεσαι τον κόσμο τον παράλληλο……
που δεν ανθίζει το κακό,
μονάχα δροσοσταλίδες του φωτός,
σου φέρνουν….
τσ’ αγάπης και της γνώσης,
το ήπιον το δάκρυ…..
Για τούτες τις στιγμές, αξίζει τ’ ανηφόρι……
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου