ΑΧ, ΑΥΤΗ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ / Τσερκεζης Πέτρος

Αχ, αυτή η θάλασσα του Αυγούστου
Με κράζει με τραγουδιστές φωνές σειρήνων
Που το γαλάζιο κύμα μου τις φέρνει
Κι εγώ δεν είμαι Οδυσσέας, τις τρέχω πίσω
Σαν να έχω πάρει υποσχέσεις από μια ερωμένη!

Αχ, αυτή η θάλασσα του Αυγούστου
Με γαλάζια, καταγάλανα δεσμά με παγιδεύει.
Εψές κοιμήθηκα εκεί με την πανσέληνο αγκαλιά
Δεν είχε κλαρίνα,
Δεν είχε βιολιά
Και ξανά χόρευα πάνω στα κύματα
Σαν στο πιο απέραντο αλώνι του κόσμου.

Ο Ιούλης έφυγε με την καυτή του αναπνοή
Και μου άφησε το καταϊδρωμένο πουκάμισο σαν συμφορά.
Και ήρθε ο Αύγουστος με δυο πανσέληνους.

Έμπαινε η πανσέληνος
Έμπαινε και οι θάλασσα
Από όλα τα παράθυρα, πλημμύριζε από όλα τα όνειρα.
Η νύχτα αναστέναζε ζητώντας τα φιλιά σου, αγάπη μου.

Εκεί έξω γλεντούσαν ή μάλωναν; Έσκουζε η θάλασσα
Καίγονταν η πανσέληνος και κρύβονταν πίσω από τα πεύκα
Ποιος ήθελε να μου την κλέψει
Είχα ακουμπήσει στο περβάζι μιας υποψίας
Και είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου
Σαν να περιπλανιόμουν σε μια σκοτεινή λαβύρινθο.

Και έξω, αχ, εκεί έξω ο κόσμος ξημέρωνε
Με το φιλί μιας πανσέληνου
Ποιος έπλεκε τα μαλλιά σου με τα φύκια
Και προσπαθούσε να μουντζουρώσει την πανσέληνο.

Αχ, αυτός ο Αύγουστος με δυο πανσέληνους!
Βάλθηκε να χαλάσει τη ισορροπία του κόσμου.
Έστρωσε τις αμμουδιές με χρυσή άμμο
Έκαμε τη θάλασσα πλατινένια
Και ρουθουνίζει μπροστά στα πρόσωπά μας.
Βρήκε μια κρυφή φλέβα
Και χύθηκε όλη στην καρδιά μου.
Α, τι ευλογημένες νύχτες
Που προτιμάς να εγκαταλείψεις το σπίτι σου
Και να βουλιάξεις σ’ ένα πλατινένιο σπίτι.

Εψές η θάλασσα βγήκε από τα ρούχα της
Και ανταλλάξαμε φιλιά, ανταλλάξαμε δέρμα
Και μάτια και καρδιά.
Αυγουστιάτικο φεγγάρι για πού ανοίγεις τα πανιά;
Θρυψάλιασα την πανσέληνο της συμφοράς
Και ταξιδεύω με την πανσέληνο της αγάπης
Η πανσέληνος σαν να έριχνε λάδι στη φωτιά
Για χατίρι σου αγάπη μου, μάλωσα με τη θάλασσα
Μάλωσα και με μια μακρινή φίλη
Λες και ήθελε να σου κλέψει τα μαργαριτάρια,
Να κλέψει τους πολύτιμους λίθους της ψυχής μου.

Αχ, αυτή θάλασσα του Αυγούστου
Παφλάζει, γαληνεύει με χρυσές ρανίδες
Κατασταλαγμένη από το μέλι του ήλιου
Λες και θέλει να μου κολλήσει ένα δάκρυ στην άκρη του ματιού
Λες και θέλει να μου ψιθυρίσει μια συγγνώμη ή έχε γεια!
Πότε με δελεάζει με φωνές σειρήνων, πότε στραβοκοιτάζει
Λες και θα της κλέψω την παρθενιά.
Λες και θα της κλέψω τα μεγάλα της μυστικά.
Λες και ψάχνω κομμάτια από ήλιους ξεχασμένων καλοκαιριών
Και χαμένα φεγγάρια στις ανηφοριές του χρόνου.
Αχ, αυτή η θάλασσα του Αυγούστου!

ΠΕΤΡΟΣ ΤΣΕΡΚΕΖΗΣ

Από τη συλλογή: ΛΑΒΩΜΕΝΟ ΑΗΔΟΝΗ

Κύκλος: ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΥ