ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ / Γιάννης Τάτσης

Μερόνυχτα περνούν κάτω από τις ζεστές φτερούγες,
ωσότου ήρθε το ξημέρωμα, που ανοίγω τα φτερά μου,
ελεύθερος να αφεθώ μέσα στους δρόμους της ζωής.
Φυσάει μαΐστρο δροσερό, ροδίζει η αυγή,
λάμπει ο ήλιος κι έδειξε την καθαρή ημέρα,
ομίχλη πέφτει, σκοτεινιά, χάνονται οι ηλιαχτίδες,
ουρλιάζουν οι λύκοι και σκορπούν φόβο και ανησυχία,
πολλά τα τιτιβίσματα στο δρόμο της ζωής.
Αβέβαια τα βήματα μου δυσκολεύουν τη διαδρομή,
αλλά με σκέψη και με κρίση το δρόμο αυτό θα συνεχίσω.
Σε κάθε σταυροδρόμι όπου θα βρεθώ,
την Αρετή θα έχω οδηγό
και πάντα θα έχω στο μυαλό το θείο νόμο το σοφό:
«Αγάπη είναι το παν.»
Πανάρχαιες αξίες, ηθικές, ιδέες πανανθρώπινες, ειρηνικές
άστρο μου θα είναι φωτεινό, στο δρόμο αυτό το σκοτεινό.
Στο τέρμα του να φτάσω δίχως την καταφρόνια,
την κατακραυγή, το μίσος των συνοδοιπόρων
κι άξιος αγωνιστής μες στη ζωή το νήμα για να κόψω.
Στεφάνι επάθλου στον τερματισμό,
μέσα στα χρώματα του δειλινού,
η αγάπη των συνοδοιπόρων .

Από την ποιητική συλλογή "Ποιήματα 2002"