Ξυπνώ / Γιολτζίδου Αγαθή

Ξυπνώ ,
και είμαι ανάμεσα στον πόνο και στο όνειρο .
Γέρνω και γερνώ ,ψιθύρισα στον εαυτό μου.
Γέρνεις από τον πόνο,
Γερνάς από το απραγματοποίητο.
Φως ιλαρόν χαϊδεύει τα πρόσωπα των φωτογραφιών ,με καταδικάζει το βλέμμα τους, σκόνη διάχυτη…
Ψάχνω τα χνάρια στη διαδρομή μου.
Κρύβομαι πίσω από τα σκεπάσματα της καθημερινότητας.
Ύφανση λινού ,λευκού με δαντέλα.
Μισός χειμώνας ,Μισή άνοιξη τούτη η ημέρα.
Λαθρεπιβάτισσα του ονείρου , τα πηδάλια σκουριασμένα , η αλυσίδα με πνίγει.
Από την εισπνοή μου όμως, ξεπηδάει η ελπίδα.
Κι ας,
Το νερό στο πρόσωπο μου δεν ξέπλυνε όλα αυτά που με ορίζουν.
Κάθε νύχτα γέρνω και γερνώ.
Κάθε ξημέρωμα ονείρου αναμένω εκείνο το φιλί που θα ξεστρατίσει τον πόνο...
Ας είχα/αντί για όνειρο/το χάδι σου.Απόψε.
Τι να σου προσάψω μάγιστρε χρόνε τώρα που κοιμήθηκαν οι εφιάλτες μου....