ΣΤΗΝ ΙΕΡΗ ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΙΝΑ / Καπελούζος Κωνσταντίνος

έπαινος στον 3ο Πανελλήνιου Διαγωνισμού Ποίησης, 

που διοργάνωσε η Βιβλιοθήκη Σπάρτου.

Τον ιερό το δρόμο που οδηγεί στην Ελευσίνα
ας πάρουμε αδερφέ μου.
Κι όταν θα φθάσουμε σιμά στ' ακροθαλάσσι
πάνω στην άμμο θε ν' αφήσουμε τα χνάρια.
Κι ως θα γεμίζουνε τα στήθη μας από θαλασσινή αύρα
μια μυστική θα πλημμυρίσει αναγάλλια
την καρδιά μας και το νου.
Θα ' ναι η ώρα που βυθίζεται ο ήλιος
και ζωγραφίζονται απ' το φως οι πιο παράξενες σκιές
κι απ' τις διαθλάσεις των χρωμάτων
τ' όνειρο θα μας  λυτρώνει από τη σκέψη
του θανάτου αδερφέ μου.
Με καλπασμό αλόγατων
όμοιο με του Αρίωνα του μαυροχαίτη
και του ξανθού Δημογοργόνα
θα τριποδίσουμε την άσωστη
αμμουδερή ακροθαλασσιά της Ελευσίνας.
Μαζί με τους θεούς θα κουβεντιάσουμε αδερφέ μου
τώρα που η Δήμητρα χαρούμενη
κρατά στην μητρική της αγκαλιά την Περσεφόνη
Το αναστάσιμο θα ψάλουμε τροπάρι
και το όνειρο θα κάνουμε φτερούγα
ν' ανυψωθούμε ως των θεών τη ρούγα αδερφέ μου,
γιατί όπως λεν, την ώρα που αρχίζει να βραδιάζει,
βγαίνουνε οι ψυχές από τον Άδη
και πως συνάζονται στο ιερό της Ελευσίνας,
τους Μύστες για ν' ακούσουν πριν προλάβουν
τ' Αλάριχου οι ορδές να βγάλουν το θανατερό μαχαίρι.
Κι αργά το βράδυ, πάλι λένε,
πως στάζει αίμα το φεγγάρι αδερφέ μου
και πόνος και οδυρμός ακούγεται παντού
στην καρπερή γη της Ελευσίνας.
Στέκει εκεί βουβή η αγέλαστος πέτρα
να την λευκάζουν άνεμοι φερμένοι απ' το πέλαγος
των μακρινών των χρόνων.
Με τη φωνή των στεναγμών
η νύχτα χαμηλώνει τα σημάδια και γοερά
τραντάζονται της γης τα σπλάχνα.
Πάνω στους χτύπους της καρδιάς  μας
ας πλέξουμε στεφάνι αγάπης αδερφέ μου
γιατί είναι δύσκολοι οι καιροί.
Στο όνομα του Δία ικετεύω και του μουσιγέτη
Απόλλωνα, να στέρξουν στην αποψινή μας
σύναξη όλοι οι θεοί όπως παλιά
κι η φτερωτή η Νέμεση να συγκρατήσει
με τα σφιχτά τα χαλινάρια
των ανθρώπων τη φριχτή την ύβρη
κι εμείς γονατιστοί θ' αποζητάμε
νάρθει ευμενής η Μακαρία θεά
το νόμο να εφαρμόσει, κρατώντας το ζυγό
της δικαιοσύνης και τη μεγαλοφροσύνη
των θνητών στα τάρταρα να στείλει.
Στην ιερή την Ελευσίνα υπάρχει ακόμα φως .
Υπάρχει ακόμα η Δήμητρα
που καρτερεί την Περσεφόνη.
Άνοιξη είναι αδερφέ μου, καινούργια  ζωή.
Αναθάλλει κι από της γης τα σπλάχνα
ξετιέται χαρούμενη η Περσεφόνη.